"Hrvatska da leči komplekse na nekom drugom"

Druga stvar koju će hrvatska deca morati da usvoje jeste da je Jugoslavenska Narodna Armija izvršila agresiju na grad Vukovar, došavši iz Srbije da „otima hrvatsku zemlju“. Prećutano će ostati jedna prosta činjenica da su hrvatski ekstremisti, koje je predvodio Tomislav Merčep, blokirali kasarnu u kojoj se nalazio 265. bataljon inženjerijske jedinice JNA, a da su pripadnici JNA došavši iz Srbije zapravo došli da odblokiraju ovu kasarnu.

Treća laž spakovana hrvatskim malim maturantima biće uloga Tomislava Merčepa, hrvatskog optuženika za ratne zločine i komandanta specijalne jedinice „Jesenje Kiše“, koja je tokom 1990-ih u ratu na prostoru Hrvatske imala svoju veliku zločinačku odiseju u etničkom čišćenju Srba, a sve to su znali ljudi iz najvišeg državnog rukovodstva tadašnje Republike Hrvatske. Prećutaće im i Merčepove govore mržnje i nacionalnu netrpeljivost s početka 1970-ih kada je u Hrvatskoj buknuo prous,taški pokret MASPOK, pod okriljem Matice Hrvatske. Prećutaće takođe i osnivanje Tuđmanove Hrvatske Demokratske Zajednice u Vukovaru i izbor članstva u lokalni odbor, odnosno Merčepovo ustoličenje na to mesto još 1990. godine, sa pomoćnicima Blagom Zadrom, Juretom Marušićem, Martinom Sabljićem, Antom Vranjkovićem i dr. Inače, u „čisto hrvatskom“ gradu Vukovaru, HDZ je aprila 1990. godine na prvim višestranačkim izborima posle Drugog svetskog rata doživeo ubedljiv poraz od Saveza Komunista Hrvatske. HDZ je dobio svega 26% glasova, a SKH 65%. Zamislite kada bi hrvatska deca učila ovakve stvari.

Četvrta stvar koju će hrvatskoj deci prećutati u Vukovaru na ovom projektu jeste tajni sastanak rukovodstva HDZ Vukovara krajem februara 1991. u Merčepovoj kući, na kome su prisustvovali između ostalih: Tomislav Merčep, Branimir Glavaš (kao gost), Blago Zadro, Martin Sabljić, Jure Marušić i dr. gde je dogovoren plan o rušenju i destabilizaciji komunističke vlasti u Vukovaru, a kasnijem etničkom čišćenju Srba iz Vukovara i okoline. Sve to je trebalo uraditi preko puške. Mesec dana posle ovoga u hrvatskom selu Bogdanovci, Merčep je postrojio više od 2.000 Hrvata, a većina njih je dobila oružje, koje je distribuirano upravo preko HDZ-a. Jer je najviše rukovodstvo HDZ ilegalno uvezlo veliku količinu naoružanja preko Mađarske, Austrije i Jadranskog mora tokom jeseni 1990. godine i podelio svojim pristalicama i članovima. Ovo im takođe neće biti rečeno.

Peta stvar koja neće biti rečena hrvatskoj deci u vezi Vukovara, a to je hronologija ubistava u Vukovaru od 27. januara 1991. godine do 20. novembra iste godine. Prećutaće im ubistvo jednog od glavnih svedoka ilegalnog naoružavanja Hrvatske, koji je ub,ijen samo pola sata nakon emitovanja dokumentarnog filma na TV Beograd, a koji je snimila Kontraobaveštajna služba JNA 18.10.1990. na poligonu JNA u Gakovu. Prećutaće im stvarne razloge i motive ubistva Stevana Inića iz Bršadina u prepodnevnim časovima 1. maja 1991. od Hrvata Mihajla Mije Gelenčira. Zatim dan kasnije u Borovu Selu je poslato 300 hrvatskih policajaca da se obračunaju sa lokalnim meštanima koji su povodom državnog praznika Prvi maj držali zastavu savezne države SFRJ na zgradi mesne zajednice. Tom prilikom je ub,ijeno 12 policajaca i 2 meštanina Borova Sela. Prećutaće im ubistva srpskih civila u Vukovaru kao što su: Mladen Mrkić, Željko Paić, Vlado Skeledžija, Milica Vračarić, Predrag Ćirić, Darinka Grujić, Ljuban Vučinić, Jovan Jakovljević i dr. Većina tih civila je ub,ijena pre samih ratnih dešavanja u Vukovaru, a to je 29. jul 1991. godine.

Šesta „kapsula“ koju će hrvatska deca morati da progutaju jeste miniranje srpskih lokala u Vukovaru i Borovu Naselju. Za dva i po meseca minirano je oko 10 ugostiteljskih objekata čiji su vlasnici bili srpske nacionalnosti. Nijedan lokal, koji je bio u vlasništvu Hrvata nije miniran. Prvi minirani srpski lokal je kafana „Krajišnik“, vlasništvo Bore Latinovića, koji je dignut u vazduh još 15. aprila 1991. Nalazio se na Sajmišu, prekoputa firme „Drvopromet“. Odmah nakon Drugomajskih dešavanja u Borovu Selu, minirana su dva lokala, jedan je u centru Vukovara, prekoputa Glavne autobuske stanice, kafana „Sarajka“ i drugi bife „Tufo“. Kasnije su minirani još lokali: Brdo“ 6. maja, „Mali raj“ 28. juna, „Popaj“ 2. jula, „Točak“ 21. jula, „Čokot“ 24. jula, „Šid“ 30. jula, „Veseli Bosanci“ i dr. Sve ovo je rađeno pod nadzorom MUP-a Vukovar koji je bio kontrolisan od Tomislava Merčepa. Sam Merčep se 15. septembra 1991. preko „kukuruznog puta“ izvukao i pobegao za Zagreb.

Sedma stvar namenjena hrvatskoj deci jeste hapšenje i suđenje hrvatskim bojovnicima u Beogradu na Vojnom sudu tokom proleća i leta 1992. godine, kada su 6 pripadnika hrvatskih paravojnih snaga osuđeni na smrtne kazne zbog krivičnog dela ratni zločin, etničkog čišćenja i progona civila. A veliki broj paravojnika Hrvatske je osuđen na zatvorske kazne i preko 10 godina. Inače, svi ovi dokazani zločinci su razmenjeni u Nemetinu, kraj Osijeka 14. avgusta 1992. za srpske civile iz zapadne Slavonije. U Hrvatskoj su dočekani kao heroji.

Osma laž u vezi vukovarskog rata je možda i najveća, pretvorena je u mit. To je „Ovčara“, a upravo to je i razlog njenog nastanka. Da bi se ove gore nabrojane laži sakrile, nastala je „Ovčara“, isto kao u Bosni i Hercegovini – Srebrenica. Nije sporno da je na Ovčaru odvedeno 200 Hrvata, uglavnom paravojnika, po koji civil i da su tamo ub,ijeni od strane nekolicine pripadnika srpskih paravojnih snaga. To jeste istina. Ali, razlog i motivi njihovog odvođenja će dakako biti sakriveni još dugo godina. Jedan od razloga je upravo poništavanje reči koje se već više od dve decenije ponavljaju preko medija u Hrvatskoj: „rat“, „agresija“, „ćet,nici“, „okupacija“, „JNA“ i sl. Drugi razlog je što su ti paravojnici uglavnom imali sveže prostrelne rane i glumili su „ranjenike“ u vukovarskoj bolnici. Inače, Tužilaštvo za ratne zločine u Beogradu je od 2009-2013 donelo četiri presude gde je osudilo 18 pripadnika srpskih paravojnih snaga na 207 godina zatvora zbog slučaja „Ovčara“. Nijedan Hrvat nije optužen a kamoli osuđen za ubistvo Srba u Vukovaru 1991. godine.

Deveta stvar… Ne verujem da će iko toj deci da spomene poverljivo pismo Marina Vidića Bilog, koji je pisao hrvatskoj vladi u Zagrebu poruke kako Merčep gura Vukovar u rat, napada i ubija Srbe. Još manje verujem da će im spomenuti javne prozivke hrvatskog državnog rukovodstva preko radija od strane Siniše Glavaševića, predratnog novinara, kome su upravo te prozivke bile karta za „Ovčaru“.

Deseta stvar koja neće biti rečena hrvatskoj deci jeste etničko čišćenje ulice Nikole Demonje u Borovu Naselju novembra 1991. od strane hrvatskih paravojnika, kada su ub,ijene srpske porodice Pavlović i Čečavac, između ostalih Miroslav Čečavac (rođen 1988.)